VMESNI SVETOVI

Автор: VMESNI SVETOVI

  • Кога си болна, а нарцисот си заминува: Зошто нарцисите не ги поднесуваат болните

    Еден ден си во кревет. Слаба. Главата ти пука, телото те изневерува, не можеш повеќе да глумиш дека си силна, насмеана, расположена. Ти треба блискост. Разбирање. Можеби само топол чај и тишина.

    Наместо тоа, добиваш студ. Осуда. Забелешки дека си мрзелива, дека претеруваш, дека пак драматизираш. Тој (или таа) се повлекува. Се лути. Можеби дури ќе ти рече: „Сега немам време за твоите игри.“

    И тогаш капнува последната капка: кога си најранлива, си најсама. И во тој момент почнува да се открива вистината.

    Нарцисите не ги поднесуваат болните – и тоа не е случајно.

    Нема потреба повеќе да ја бараш вината во себе. Ова се пет причини зошто една нарцисоидна личност не може да биде покрај некој што е болен или слаб:


    1. Затоа што повеќе не си извор на храна (внимание, восхит, корист)

    Нарцистот оди низ светот гладен. Се храни со твојата енергија – твоите успеси, убавина, волја, твоите постапки за него. Кога си болна, стануваш „неупотреблива“. А кога не му користиш, ти стануваш товар.

    2. Затоа што не можеш да ја играш претставата со него

    Кога си болна, не можеш да бидеш емотивна поддршка, слушателка, восхитувачка, асистентка. И тоа за него е удар. Нема повеќе публика. Само ти – со висока температура и тага во очите.

    3. Затоа што слабоста ја презира

    Нарцистот се срами од слабоста. Не од својата – од твојата. Слабоста го потсетува на нешто што не може да го поднесе: дека и тој е човек, ранлив, ограничен. Подобро ќе бега, ќе те осудува, ќе те критикува. Зашто ако остане покрај тебе, треба да признае дека и ти имаш право да бидеш човек. А тоа не може да го поднесе.

    4. Затоа што болеста ја одзема целата внимателност од него

    Секој момент во кој не си фокусирана на него е закана. Ако се разболиш, тој исчезнува. Или те казнува со молк, лутина, игнорирање. За да те натера „да се собереш“. Да станеш повторно таа што му ја враќа целата енергија.

    5. Затоа што не му е грижа – освен ако не му користи тоа што ти е лошо

    Понекогаш болеста ќе ја искористи против тебе. Како доказ дека си слаба, емоционално нестабилна, неспособна. Дури и пред други. За да може тој да биде „жртвата“ на твојата слабост. Да се претстави како херој – или како маченик, кој сè мора сам.

    Но ти знаеш која си

    Си била болна. Можеби повеќе пати. Можеби не било само грип, туку и исцрпеност, анксиозност, панични напади, хронична болка. И наместо некој да седи покрај тебе и да ти рече: „Тука сум. Ќе поминеме заедно низ ова,“ ти ги слушаше вратите како се затвораат.

    Но тоа не е твоја срамота. Тоа е огледало на односот во кој си била. Однос што сака само кога си совршена.

    Секоја жена што била напуштена во најтешките моменти нека го запише ова:

    ✨ Твојата вредност не се мери по тоа колку можеш да даваш кога едвај стоиш.
    ✨ Љубов што ја повлекува раката кога си ранлива – не е љубов.
    ✨ Вистинска блискост не исчезнува кога ти е најлошо – тогаш дури и почнува.

  • “Скриеното бегство: Како нарцисот ја гуши својата празнина”

    🔒 Кога нема близина, туку само зависност
    📍#Нарцизам #Зависност #ВистинаЗадЗавесата

    Во нарцисоидна врска, интимноста често е само илузија. Нарцисот не бара близина, туку контрола.
    А кога ќе исчезнат поврзаноста и почитта, се појавува она што ретко се кажува гласно:

    ⚠️ Зависност од интернет.
    ⚠️ Порнографија како замена за вистинска врска.
    ⚠️ И често – еректилна дисфункција.

    Зошто? Бидејќи вистинската интимност бара присутност, ранливост, контакт.
    А нарцисот не знае да биде присутен.
    Повеќе сака да избега – во екран, во контрола, во свет каде сè е под негова команда.

    📌 Но таму нема тело, нема поглед, нема допир.
    Само осаменост – и празнина што расте.

    👉 Жената покрај ваков партнер се чувствува одбиено, невидливо, скршено.
    👉 Но вистината е: не е нејзина вина –
    тоа е негово огледало, негова потисната болка, негова празна интимност.

    И тогаш доаѓа стапицата:
    »Ти си премногу. Ти си причината.«
    Не, драга.
    Тој е тој што не знае да сака – ни себе, ни тебе.

    🔁 Ако си поминала низ нешто вакво – не си сама. Да зборуваме за тоа.
    💬 Пиши ми ако сакаш твојата приказна да ја објавам анонимно.
    📌 Следи ја рубриката »Таа што прогледа«.

    📌 Кога нема близина – останува само зависност.
    Нема тело. Нема допир. Само екран – и празнина што расте.

  • Каде што бурата го среќава југот

    🌿 9. дел: Почит што останува: што учи Словенија, Македонија сеуште го бара


    Кога првпат дојдов во Словенија, ме изненади нешто едноставно:
    како луѓето се грижат за природата.

    Жени на прошетка со кучиња – со кесичка во рака, подготвени да исчистат по нив.
    Деца што учат дека во шумата не е смешно да кинат гранчиња,
    дека цветот не е сувенир – туку дел од животот.
    Мажи што одат во природа со ранец – и се враќаат без да остават трага.

    > Тука првпат почувствував дека природата не е само позадина.
    Тука е простор на почитување.

    Во Словенија, прошетката низ природата често е ритуал.
    Луѓето одат секој ден – на дожд, бура, снег.
    Не поради слика за објава,
    туку затоа што тоа е дел од културата.
    Дел од односот кон светот.

    Покрај патеката стои корпа за отпадоци.
    Покрај неа табла со информации.
    На раскрсница – клупа каде некој одвојува време за чај или тишина.

    И токму таа тишина ми стана света.
    Не затоа што е тивка –
    туку затоа што е зачувана.

    > Словенците не ја сакаат природата само во зборови.
    Тие ја сакаат преку дела.

    🏕️ Почитување на природата во пракса

    Она што најмногу ме допре – не беше само изворот,
    туку сè што е околу него:

    ✔️ едукативни патеки
    ✔️ информативни табли
    ✔️ клупи и корпи за отпадоци
    ✔️ видиковци
    ✔️ планинарски и велосипедски патеки
    ✔️ камп, спортски терени, па дури и базен

    И сето тоа – без да ја уништат природата.

    > Тука првпат разбрав дека туризмот не мора да значи уништување,
    туку соработка со природата.

    🌰 Беласица – богатство без заштита

    Ако Хубељ е пример за тоа како се чува и разбира природата,
    тогаш Беласица е пример како природата се губи – тивко, полека, но болно.

    Беласица изобилува со дарови:
    🌿 лековити билки,
    🍄 печурки,
    🌰 ореви,
    🍇 шумски плодови,
    🌸 цвеќиња за чај.

    > Сето тоа би можело да биде природно богатство –
    но станува плен.


    🚫 Без контрола, без свест

    Луѓето собираат сè што ќе видат –
    не со рака на почит, туку со вреќа до врв.
    Чупаат цели корења.
    Кршат гранки со ореви.
    Земаат печурки – недозреани.

    И потоа… сè за продажба.
    Без прашање. Без мерка.
    Нема закони, нема контрола, нема одговорност.

    🌲 Кражбата на дрва – раната на шумата

    Најдлабоката рана на Беласица е кражбата на дрва.
    Скриена. Тивка. Упорна.
    Денес еден камион. Утре уште еден.
    Дрво по дрво – шумата исчезнува,
    додека не остане само гола земја.

    А кога ќе дојде дождот…
    Земјата лизга. Патеките исчезнуваат.


    Природата нè предупредува –
    но ние сè уште ја третираме како неисцрпен извор.

    > Беласица има сè што треба да биде учителка –
    но без заштита станува жртва.

    3,1 км долга едукативна патека со 24 информативни табли, која води низ геологијата, шумскиот и водниот свет, сè до пасиштата Шкоља и изворот Хубељ
    Покрај патеката се поставени клупи, канти за отпадоци и видиковци – сè дизајнирано со мисла на удобноста на посетителите и зачувувањето на природата.
    Водопадите и дивиот извор на надморска висина од околу 240 м нудат спектакл по силни врнежи, а изобилието од вода создава моќна атмосфера.
    Погодна е за семејства – децата низ патеката ја истражуваат природата и истовремено учат зошто мора да ја почитуваме.

    🌱 Зошто е ова важно

    Едукативните патеки ѓи има низ цела Словенија, ја прават природата учителка, а не само позадина – посетителот не само што гледа, туку и разбира и ја чувствува вредноста на околината.

    Инфраструктурата – патеки, маси, клупи, ознаки за спасување – е внимателно планирана без да ја наруши природата, што е прекрасен пример за одржлив туризам.

    🧭 Што значи тоа?

    Изворот Хубељ не е само природен феномен. Тој е жив учител, место каде што можеш да видиш:

    ✅ одамна потврдена чистота на водата, која веќе повеќе од сто години ја снабдува долината
    ✅ индустриско наследство – остатоци од железарници од 16. век
    ✅ и иднината на одржливиот туризам

    Ова е модел на зачувување на природата што го создале луѓето – не само туристи, туку локалната заедница.

    Импресивен поглед од дрвениот мост на Смоларскиот водопад, кој по пожарот беше обновен како стаклена видиковна платформа – нуди безбеден поглед директно над водопадот.

    Моќната вода што паѓа 39,5 метри, опкружена со стогодишни буки и зеленило, е вистински природен споменик.

    Стрмниот терен и каменитата подлога по која водопадот не само што тече – туку и шепоти своја приказна.

    На Беласица би можело да има исто:
    🌰 фестивал на костени,
    🌿 билни патеки,
    🚶‍♀️ табли за планинарење,
    🧺 корпи за отпадоци,
    🪑 клупи со поглед.

    > Но без свест – ништо не трае долго.

    Во Македонија новите клупи ги кршат.
    Корпите за отпадоци ги превртуваат.
    Лулашките ги уништуваат.

    Не затоа што луѓето се лоши –
    туку затоа што никој не учи како да се чува заедничкото.
    Никој не кажува: ова не е туѓо, ова е твое.
    И затоа нема одговорност.

    Во 2024 година, шумскиот пожар на Беласица ја уништи дрвената платформа кај Смоларскиот водопад.
    🔥 Оганот го зеде погледот. Но ни остави порака.

    🚫 Понекогаш некој дел од природата ќе исчезне –
    не затоа што таа сака,
    туку затоа што ние не знаевме да ја чуваме.

    > Мостот што некогаш водеше кон убавина,
    сега сведочи за тоа колку се кревки патиштата што не ги штитиме.

    🪵 Платформата повеќе не постои.
    Но сликата останува – како предупредување.

    Наместо мир – чад.
    Наместо фотографија – пепел.
    Наместо разгледница – тишина по изгубено нешто свето.

    🌱 Денес таму стои нова платформа – од стакло.
    Но таа не е само конструкција. Таа е симбол.
    На повторен почеток.
    На свест.
    На одлука да не дозволиме природата да биде цена за нашето невнимание.

    > Природата не прашува за дозвола –
    таа нè учи преку последиците.

    🌍 Споредба што боли – но лечи

    🇸🇮 Словенија покажува што се случува
    кога природата е во срцето на заедницата.
    Кога патеките се уредени, знаците јасни,
    и луѓето собираат отпадоци – не затоа што мораат,
    туку затоа што го ценат она што го имаат.

    🇲🇰 Во Македонија уште чекаме некој друг да започне промена.

    А можеби… ние сме тој »некој друг«.

  • Не е совршен – ама е мој

    Не е секогаш тивко,
    не е секогаш мазно,
    понекогаш боли,
    понекогаш се распаѓа во илјада делови.

    Но е мој.
    Со сè што носи.
    Со утре што сè уште не е напишано,
    и со вчера што ме научи да дишам во хаосот.

    Не сјае секогаш –
    ама ме топли.
    Не е секогаш средено –
    ама во него се смеам.

    А понекогаш, доволно е само тоа:
    кафе што ме чека.
    музика што ме допира.
    прегратка што не ме поправа –
    туку само ме држи.

    Овој живот не е за покажување.
    Е за чувствување.
    За уживање.
    За да бидеш.

    Таков каков што е –
    несовршен.
    А сепак – сосема вистински.

  • Кадешто бурата го срекава југот

    8 дел. Меѓу водопадот и изворот – приказни што течат
    🍁Смоларскиот водопад и слаткиот костен

    Среде шума, меѓу мов и тишина, те чека нешто сосема посебно –
    Смоларскиот водопад.

    Ова не е водопад од разгледница.
    Ова е водопад што го наоѓаш преку тишината, чекорот и довербата во шумата.

    Водата тече меко, како мисла што сè уште не е изговорена.
    Каменот е влажен, студот благ, а воздухот – мириса на шума, на земја, на дом.

    На есен тука мириса уште нешто:
    костен.
    Мештаните велат дека ова е „најслаткиот костен“ –
    највкусниот во целиот крај.
    И навистина – од секое село доаѓаат луѓе
    на фестивалот на костенот, што ја спојува природата, традицијата и заедницата.

    Децата печат костени покрај оган.
    Жените носат домашно приготвени јадења и колачи.
    А водопадот… тече во позадина, како приказна што сите ја знаат,
    иако никој не ја раскажува.

    🐴 Легендата за Крал Марко

    Покрај овој водопад живее уште една приказна.
    Легендата вели дека баш тука Крал Марко јаваше со својот моќен коњ.
    На една од карпите коњот оставил трага од копито –
    што и денес можеш да ја видиш, како тивок отпечаток од историјата.

    > Овој камен е повеќе од природа.
    Тој е сеќавање – што нè потсетува дека природата зборува,
    ако знаеш да слушаш.

    Смоларскиот водопад не е туристичка атракција. Тој е покана.
    Да одиш полека. Да слушаш. Да дишеш.

    💧Извор Хубељ – кога водата станува глас

    Кога ќе стигнеш до изворот Хубељ, не слушаш тишина.
    Слушаш сила.
    Водата не капе, не шепоти – туку избива од карпата
    како крик што долго бил задржан.

    > „И јас бев задржана под земја. Ама еве ме – сега.“

    Хубељ ме потсетува на сè што сум задржувала во животот.
    Зборови. Емоции. Моќ.
    Како вода што си пробива пат низ тежината на светот –
    и јас си го барав патот до себеси.

    🌬️ Легендата за Хубељ

    Старата приказна вели дека во време на суша, вилите го замолиле џинот
    да ја скрши карпата и да пушти вода во долината.
    Џинот одел: „Ху! Ху! Ху!“,
    а вилите викале: „Бељ! Бељ! Бељ!“
    И кога се спукала карпата – водата избила.

    > Така настанал Хубељ – од гласовите Ху–Бељ.

    Ова не е само вода –
    Ова е приказна.
    Приказна за тоа дека работите се случуваат,
    кога ќе ги здружиме силите.

    Хубељ – кога водата станува крик на слободата.

    🌍 Два света. Два водопада. Една приказна.

    Едниот те учи нежност.
    Другиот те потсетува на сила.
    Меѓу нив сум јас –
    жена што оди, слуша, поврзува и пишува.

    > Природата има свој јазик. И ако си доволно тивка, те учи да проговориш одново.

  • 🌫️ Каде што бурата го среќава југот

    7. дел: Кога маглата ќе се разтргне – и ќе видиш кој си бил цело време

    🔥 Прогледувањето боли – но е слобода
    👁 Кога ќе погледнеш на четириесет…

    На четириесет гледам назад.
    Како некој да ја изгаснал маглата.
    Ништо повеќе не е заматено –
    сè е јасно. Болно. Разоткриено.

    Она што го нарекував љубов – било контрола.
    Она што го нарекував лојалност – била улога.
    Она што го нарекував „судбина“ – бил шаблон.

    > Секаде ист образец.
    Едни командуваат – други голтаат.
    Едни играат жртви – други спасуваат.
    А јас? Тивко ја играв улогата што никогаш не била моја.

    И да – прогледувањето боли.
    Како кога ќе ги отвориш очите на силна светлина –
    гледаш повеќе, ама не можеш сè одеднаш да поднесеш.

    Но сега знам:

    > Таа болка е цената на слободата.
    И јас ја платив.

    Не се враќам повеќе назад.
    Не во молкот – за да има мир.
    Не во односи каде треба да се намалиш – за да бидеш прифатен.
    Не во старата верзија на себе.

    > Ова е моето време.
    Не прерано. Не предоцна.
    Токму навреме.
    За мене.

    #Прогледав
    🖤 #БолиАмаЕСлобода
    🖤 #На40ГледамЈасно
    🖤 #НеСеВраќамПовеќе
    🖤 #КадеШтоБуратаГоСретнуваЈугот

  • Кога ѕвездите шепкаат, душата се буди (Сириус 2–7 јули)

    🔭 Најсветлата ѕвезда на ноќното небо
    Сириус свети дури 25 пати посилно од нашето Сонце, иако е оддалечен околу 8,6 светлосни години од Земјата. Може да се види со голо око – блеска на зимското небо во соѕвездието Големо Куче (Canis Major), па затоа го нарекуваат и “Окото на кучето”.

    🌟 Двоен систем
    Сириус не е една ѕвезда, туку двоен ѕвезден систем:

    – Сириус А е главната, сјајна сино-бела ѕвезда од спектар А1.
    – Сириус Б е бело џуџе – остатоци од ѕвезда што била поголема од Сонцето.

    ⏳ Историја и митологија
    Во Стар Египет, Сириус бил поврзан со божицата Изида. Појавата на Сириус на утринското небо го најавувала поплавувањето на Нил – почетокот на новата година.
    Старите Грци верувале дека донесува кучешки денови – најжешкиот дел од годината.
    Во духовни и езотерични кругови, Сириус се смета за ѕвезда на високата свест, мистиката и древната мудрост.

    ✨ Сириус во астрологијата и духовноста
    Во алтернативните сфаќања, Сириус се смета за “духовно Сонце”, кое ја храни нашата свест со мудрост, вистина и трансформација. Многумина чувствуваат дека Сириус е “дом на душата” или канал за повисока интуиција.

    🌌 СИРИУС ПОРТАЛ: 2–7 јули
    Секоја година од 2 до 7 јули, Сириус – најсветлата ѕвезда на небото – се порамнува со Сонцето. Овој период е познат како Сириусов портал, кога се отвораат врати кон повисока свест, интуитивни увиди и духовен раст.

    ☀️ 4 јули е врвот на овој портал – тогаш Сириус е скриен зад Сонцето, што значи дека светлината од двете тела делува на нас на енергетско ниво, иако не го гледаме.

    ✨ Што носи Сириусовиот портал?

    🔹 Пристап до повисока мудрост
    Сириус е симбол на космичко знаење и се смета за “духовно сонце” на нашиот систем. Порталот може да ги пробуди спомените на душата, внатрешното знаење и соништата со длабоки пораки.

    🔹 Чистење и обновување
    Во овој период се активира чакрата на срцето и се отвора простор за исцелување на стари рани, врски и кармички обрасци.

    🔹 Јасност на визијата
    Многумина чувствуваат посилна поврзаност со Високото Јас, полесно носат одлуки или им се разјаснуваат односите.

    🔹 Контакт со водичи
    Сириус е поврзан и со галактички битија, мудри енергии и водичи – медитацијата во овој период може да донесе силни пораки.

    💫 Како да го искористиш Сириусовиот портал?

    🌀 Медитирај во природа или под ѕвезди
    📓 Води дневник и слушај ги соништата
    🌿 Исчисти го телото и просторот
    💧 Пиј повеќе вода и користи интуитивни карти
    🔥 Пушти го она што не е твое – емотивно, енергетски, ментално

    📯 Покана
    Во овој период прашај се:

    > „Која верзија од мене сака да излезе сега?“



    Поврзи се со срцето.
    Енергијата на Сириус ќе ти помогне да ги чуеш одговорите.

  • 🫶 Каде што бурата го среќава југот

    6.дел: На моите деца им давам нешто што јас не го имав – правото на глас

    Кога бев дете, се учев да молчам.
    Да бидам добра, послушна, прилагодена.
    Да не прашувам премногу. Да не чувствувам премногу. Да не бидам премногу.

    Денес сум мајка.
    И јас – веќе не учам тишина.

    На ќерка ми ѝ велам:

    > „Твоите зборови вредат, дури и кога се тресат.
    Зборувај.
    И ако не те слушаат – зборувај повторно.“

    На синот мој му велам:

    > „Не биди љубезен само за да не бидеш товар.
    Биди љубезен затоа што си добар – но никогаш на своја сметка.“
    Не ги учам совршеност.
    Ги учам човечност.
    Ги учам дека границите не се ѕидови – туку врати.
    И дека не е срамота да се каже:

    > *„Така се чувствувам.“
    *„Ова не го дозволувам.“
    „Ова повеќе не го прифаќам.“
    Затоа што јас дури сега го учам тоа.
    Затоа што дури сега го пишувам – со треперлив глас,
    но со срце што веќе нема да молчи.

    И знам:

    > Кога на едно дете ќе му дадеш право на глас –
    му даваш клуч до себеси.

    🖤 #МајкаШтоНеУчилаТишина
    🖤 #КадеШтоБуратаГоСреќаваЈугот
    🖤 #ДететоИмаПравоНаВистината

  • Растам низ грешките

    Направив грешки.
    Многу.
    Некои ме скршија,
    други – ме разбудија.

    Понекогаш ја барав љубовта
    таму каде што ја немаше.
    Понекогаш останував предолго,
    зашто не знаев да кажам „доволно“.

    Но секоја грешка ми беше учителка.
    Секое паѓање – поглавје
    што ме научи
    како да станам – поинаку.

    Веќе не ја барам совршеноста.
    Се прифаќам себеси – со лузни,
    со збунети почетоци
    и победи што некогаш се тивки.

    Не сум совршена.
    Но сум вистинска.
    И растам.
    Ден по ден,
    чекор по чекор –
    кон себе.

  • 🪞 Каде што бурата го сретнува југот

    5. дел: Научив да бидам директна – и тоа не е себичност
    Кога дојдов во Словенија, ме шокираше едно нешто:
    Луѓето се директни.
    Кажуваат што мислат.
    Во лице. Без заобиколувања. Без извинувања.

    За мене – која цел живот ги завиткував зборовите во украсна хартија,
    само да не повредам некого –
    тоа беше како удар. Но и – ослободување.
    На почеток мислев дека тоа е студенило.
    Денес знам – тоа е сила.
    Да кажеш не,
    да кажеш не се согласувам,
    да кажеш доста е –
    тоа не е себичност. Тоа е самопочит.
    Македонија ме научи да трпам.
    Словенија ме научи да поставам граница.

    А меѓу тие две нешта –
    открив нешто што порано не го знаев:

    > Директноста не е суровост.
    Директноста е вистина – без страв дека поради неа ќе бидеш помалку сакана.
    Сега веќе не ги завиткувам своите зборови.
    Сега ги изговарам.
    Така како што ги чувствувам.
    Така како што звучат.
    Така како што отсекогаш сакав – но не се осмелував.

    > И уште нешто – сега сум уште повеќе јас.
    Не поради тоа што изгубив.
    Туку поради тоа што конечно си дозволив да бидам.

    🖤 #ДиректноСоЉубов
    🖤 #КадеШтоБуратаЈаСреќаваЈугот
    🖤 #ЗборовиШтоВеќеНеМолчат