Нарцисот како родител – кога детето не е сакано, туку искористено

Нарцисот не го гледа детето како личност.
Туку како продолжение на себе.
Како алатка – за контрола, за слика пред другите, или за казнување на партнерот.

Детето не е слободно суштество.
Детето е функција – за неговата слика, моќ, одмазда.

Како се покажува тоа?

Детето мора да глуми совршенство – за родителот да изгледа добро.

Неговите емоции не се важни – важно е “да не срами”.

Родителот го користи како оружје („Кажи ѝ на мајка ти што слушна.“)

Ги дели децата: “добро” (послушно) и “лошо” (самостојно).

Внедрува вина: „Јас сè направив за тебе, а ти…“

Златно дете и црна овца

Нарцисистичкиот родител често ги дели децата на две улоги:

Златно дете – го исполнува, го слуша, го восхитува.

Црна овца – поставува граници, размислува самостојно, се спротивставува.


Златното дете е “совршено” – додека служи.
Црната овца – носи вина, критика и отфрлање.

Оваа поделба создава омраза, натпревар и длабоки последици – и кога децата ќе пораснат.
Најболно?

Нарцисот не знае да сака.
Но знае да глуми љубов – кога има публика.
И знае да го скрши детето, кога не му служи повеќе.
Што носи детето понатаму?

Чувство дека никогаш не е доволно.

Страв од авторитет.

Вина кога ќе постави граница.

И често – врски што го повредуваат.

Заклучок:

Нарцисот не мора да биде насилен.
Може да биде нежен – но ладно пресметан.
И детето го чувствува тоа.

А кога ќе порасне, наша задача е да му кажеме:
тоа не беше љубов. Тоа беше егото што игра.