Секоја фамилија носи нешто
што надворешниот свет не го знае.
Тивка болка,
пукнатини во срцето,
што ги закрпува смеа околу масата.
Некои имаат зборови што болат.
Други – тишини што траат предолго.
Некои куќи шепотат тајни,
други викаат преку ѕидовите.
Но и покрај сè…
секоја вечер повторно
некој вари чај,
некој ја поправа прекривката,
некој – и покрај сè – останува.
Секоја фамилија си го носи својот крст,
но и својата вера –
дека љубовта не се мери во совршенство,
туку во тоа што не се откажуваме.
Во прегратка што знае да каже „прости“.
Во поглед што разбира без зборови.
Во тоа што, и кога е тешко –
не си сам.
VMESNI SVETOVI 