Понекогаш доаѓа тивко.
Не боли, ама тежи.
Не плаче, ама притиска.
Не вика, ама шепоти: нешто не е во ред.
Понекогаш не знам дали е телото уморно,
или душата,
или само светот премногу гласен.
Тогаш не барам причини.
Не се поправам.
Само застанувам –
и го правам мојот обред за непријатност.
ОБРЕД
1. Застанувам.
Го пуштам сè што тежи – мисли, грижи, очекувања.
Останувам само јас и мојот здив.
2. Вдишувам.
Длабоко, полека, низ носот.
Како да го повикувам мирот во себе.
Издишувам преку устата –
како да го пуштам она што не е мое.
3. Го допирам своето срце.
Со дланка, без зборови.
Да се потсетам дека сè уште чука.
4. Си велам:
„Не морам да бидам совршена.
Морам да бидам вистинска.“
5. Правам нешто мало што ме разгалува.
Чаша вода.
Свеќа.
Поглед низ прозорецот.
Само нешто што ми го враќа здивот.
VMESNI SVETOVI 