VMESNI SVETOVI

Категорија: Knižni kotiček

  • ✨ Веќе не сум таа што моли

    Некогаш верував дека морам да молам
    за да бидам блиску.
    Да останам во приказна што одамна се распаѓа.
    Да не бидам заборавена.

    Молев…
    со тишина,
    со присуство,
    со подароци,
    со разбирање,
    со нежност.

    Бев глас што никогаш не вика.
    Само чекав.
    Само повикував.
    Само се надевав.

    Но сега…
    Веќе не сум таа што моли.

    Ако не ме почувствуваш —
    не ме ни заслужуваш.
    Ако не ме побараш —
    веќе не чекам.
    Ако не гледаш колку ме чинеше насмевката —
    ти не си мој дом.

    Јас сум таа што носи приказни што никогаш не си ги слушал.
    Солзи што си ги игнорирал.
    Сила што се градела во тишина.

    И сега сум тука.
    Цела.
    Со глас што не се плаши.
    Со љубов што не проси.

    Веќе не сум таа што моли.
    Јас сум таа што си оди —
    и никогаш повеќе не се свртува назад.

    Јас сум сила што се градела во тишина.


  • Растам низ грешките

    Направив грешки.
    Многу.
    Некои ме скршија,
    други – ме разбудија.

    Понекогаш ја барав љубовта
    таму каде што ја немаше.
    Понекогаш останував предолго,
    зашто не знаев да кажам „доволно“.

    Но секоја грешка ми беше учителка.
    Секое паѓање – поглавје
    што ме научи
    како да станам – поинаку.

    Веќе не ја барам совршеноста.
    Се прифаќам себеси – со лузни,
    со збунети почетоци
    и победи што некогаш се тивки.

    Не сум совршена.
    Но сум вистинска.
    И растам.
    Ден по ден,
    чекор по чекор –
    кон себе.

  • Зад секој агол

    Зад секој агол стои некој јазик,
    зборува гласно, како да пишува дневник.
    Раскажува приказни, вистини од сенка –
    за сите… освен за себе, кој не се осеќа.

    „Гледај ја таа!“ – ќе рече без трема,
    со прст ќе покаже – а три ќе го следат немо.
    Секој носи шепот што не се зборува,
    а љубов не живее каде се осудува.

    Никој не е совршен – сите носиме крпи:
    еден со скршен поглед, друг – со тишина в џеб.
    Да се гледавме почесто со очи на срце,
    би имало помалку омраза, повеќе заеднички молк.

    А јас стојам – не клечам во ќош,
    зашто знам која сум – без маска, без ѕид.
    Нека зборуваат – ако тоа им е леб,
    јас подобро градам мостови – од пердув, не од гнев.

  • Видливи или не



    (инспирирана од филмот Adolescence на Netflix)

    Некои силно ги посакуваат,
    а не можат да ги имаат.
    Празно срце, празни раце,
    секој месец надеж – и пак ништо.

    Некои ги имаат
    ама залутале.
    Ги злоупотребуваат, ги занемаруваат,
    децата не им се дар, туку товар.

    Некои би сакале да ги имат,
    ама здравјето не им дозволува.
    Таблети, прегледи, прашања без одговори,
    телото вели не, срцето плаче да.

    Некои останале бремени случајно,
    но не можат да ги задржат.
    Абортус, напуштање –
    одлука што боли,
    иако ја носат во тишина.

    Има и такви,
    што на своите деца гледаат со љубомора,
    ги потиснуваат, саботираат,
    зашто нешто им недостасува – не на детето, на нив.

    Некои ги загубија прерано.
    Смрт, несреќа, судбина –
    името останува, телото – не.
    И празнината никогаш не се затвора.

    Други пак, сè уште ги имаат,
    ама не ги чувствуваат повеќе.
    Врската исчезната, зборовите не течат,
    како срцето да ја изгубило патеката.

    И на сите овие приказни им е заедничко:
    детето – не е само по себе  дар.
    Тоа е повик, болка, милост,
    и секоја приказна – поинакво лице,
    кое светот ретко го разбира.

    Klikni tukaj za pesem v slovenščini https://wp.me/pgtMfN-2r

  • Videni ili ne


    (navdihnjeno po filmu Adolescence na Netflixu)

    Nekateri si jih močno želijo,
    pa jih ne morejo imeti.
    Srce prazno, roke brez teže,
    vsak mesec upanje – in konec spet.

    Nekateri jih imajo,
    a so zabluzili.
    Zlorabljajo, zanemarjajo,
    otroci jim niso dar, ampak breme.

    Nekateri bi jih radi,
    a jim zdravje ne pusti.
    Tablete, pregledi, vprašanja brez odgovorov,
    telo reče ne, srce pa joka da.

    Nekatere so zanosile po nesreči,
    in jih niso mogle obdržat.
    Abortus, zapuščenost –
    odločitev, ki boli,
    čeprav so jo sprejele v tišini.

    So tudi take,
    ki na svoje otroke gledajo ljubosumno,
    jih tlačijo, sabotirajo,
    ker jim nekaj manjka – pa ne otroku, njim.

    Nekateri so jih izgubili prezgodaj.
    Smrt, nesreča, usoda –
    ime ostane, telo pa ne več.
    In praznina se ne zapre nikoli.

    Druge pa jih še imajo,
    a jih več ne čutijo.
    Stik izgubljen, besede ne tečejo,
    kot da srce več ne najde poti.

    In vsem tem zgodbam je skupno:
    otrok – ni samoumeven dar.
    Je klic, je bolečina, je milost,
    in vsaka zgodba – drugačen obraz,
    ki ga svet redko razume.


    —

    Preberi pesem v makedonščini:https://wp.me/pgtMfN-2w

  • Ko si steber vsega

    Ko si steber vsega

    Včasih se prav vprašam,če bi se svet podrušil,če bi samo enkrat rekla:“Ne zmorem več.”

    Ker vse držim. Kot da mam nevidne roke –njihove skrbi, želje,vsak “mami, a lahko… ”vsak “draga, prosim… ”vsak “samo še to…”

    In jaz? Jaz diham globoko,pa molčim,ker če ne bom jaz – kdo bo?

    Ampak veš kaj… en glas znotraj mene mi je danes reku: “Ej… tudi ti si človek.Ne moraš bit vse za vse,če pa si pozabla bit malo tudi zase.

    ”In čeprav sem močna,imam pravico bit tudi utrujena.Tudi jaz rabim objem.Tudi jaz rabim mir.

    In nisem manj, če kdaj padem. Tudi nebo potrebuje oblake,da izlije, kar preveč tišči pod pokrovko.

    Sem samo ženska. Z dušo. Z ljubeznijo, ki včasih pozabi nase. Sem človek. Sem mama. In nisem sama.

    „Кога си столб на сè“

    Понекогаш се прашувам,дали светот би се срушил,кога само еднаш би рекла:„Не можам повеќе да издржам“.

    Затоа што држам сè.Како да имам невидливи раце -нивните грижи, желби,секоја „мамо, можам ли…“секое „драга, те молам…“секое „само уште ова…“

    А јас?Дишам длабоко,па молчам,затоа што ако не сум јас – кој ќе биде?

    Но, знаете што…Еден глас во мене денеска ми рече:„Еј… и ти си човек.Не можеш да бидеш сè за секого, „Ако си заборавила да бидеш малку своја“.

    И иако сум силна, И јас имам право да бидам уморна. И мене ми треба прегратка. И мене ми треба мир.

    И јас не сум ништо помалку ако некогаш паднам. Дури и на небото му требаат облаци, да го истури она што предолго го стиска под капакот.

    Јас сум само жена. Со душа. Со љубов која понекогаш се заборава. Јас сум човек. Јас сум мама. И не сум сама.