ОБРЕД ЗА НЕПРИЈАТНОСТ

Понекогаш доаѓа тивко.
Не боли, ама тежи.
Не плаче, ама притиска.
Не вика, ама шепоти: нешто не е во ред.

Понекогаш не знам дали е телото уморно,
или душата,
или само светот премногу гласен.
Тогаш не барам причини.
Не се поправам.
Само застанувам –
и го правам мојот обред за непријатност.

ОБРЕД

1. Застанувам.

Го пуштам сè што тежи – мисли, грижи, очекувања.
Останувам само јас и мојот здив.

2. Вдишувам.

Длабоко, полека, низ носот.
Како да го повикувам мирот во себе.
Издишувам преку устата –
како да го пуштам она што не е мое.

3. Го допирам своето срце.

Со дланка, без зборови.
Да се потсетам дека сè уште чука.

4. Си велам:

„Не морам да бидам совршена.
Морам да бидам вистинска.“

5. Правам нешто мало што ме разгалува.

Чаша вода.
Свеќа.
Поглед низ прозорецот.
Само нешто што ми го враќа здивот.