🌫️ Каде што бурата го среќава југот

7. дел: Кога маглата ќе се разтргне – и ќе видиш кој си бил цело време

🔥 Прогледувањето боли – но е слобода
👁 Кога ќе погледнеш на четириесет…

На четириесет гледам назад.
Како некој да ја изгаснал маглата.
Ништо повеќе не е заматено –
сè е јасно. Болно. Разоткриено.

Она што го нарекував љубов – било контрола.
Она што го нарекував лојалност – била улога.
Она што го нарекував „судбина“ – бил шаблон.

> Секаде ист образец.
Едни командуваат – други голтаат.
Едни играат жртви – други спасуваат.
А јас? Тивко ја играв улогата што никогаш не била моја.

И да – прогледувањето боли.
Како кога ќе ги отвориш очите на силна светлина –
гледаш повеќе, ама не можеш сè одеднаш да поднесеш.

Но сега знам:

> Таа болка е цената на слободата.
И јас ја платив.

Не се враќам повеќе назад.
Не во молкот – за да има мир.
Не во односи каде треба да се намалиш – за да бидеш прифатен.
Не во старата верзија на себе.

> Ова е моето време.
Не прерано. Не предоцна.
Токму навреме.
За мене.