🫶 Каде што бурата го среќава југот

6.дел: На моите деца им давам нешто што јас не го имав – правото на глас

Кога бев дете, се учев да молчам.
Да бидам добра, послушна, прилагодена.
Да не прашувам премногу. Да не чувствувам премногу. Да не бидам премногу.

Денес сум мајка.
И јас – веќе не учам тишина.

На ќерка ми ѝ велам:

> „Твоите зборови вредат, дури и кога се тресат.
Зборувај.
И ако не те слушаат – зборувај повторно.“

На синот мој му велам:

> „Не биди љубезен само за да не бидеш товар.
Биди љубезен затоа што си добар – но никогаш на своја сметка.“
Не ги учам совршеност.
Ги учам човечност.
Ги учам дека границите не се ѕидови – туку врати.
И дека не е срамота да се каже:

> *„Така се чувствувам.“
*„Ова не го дозволувам.“
„Ова повеќе не го прифаќам.“
Затоа што јас дури сега го учам тоа.
Затоа што дури сега го пишувам – со треперлив глас,
но со срце што веќе нема да молчи.

И знам:

> Кога на едно дете ќе му дадеш право на глас –
му даваш клуч до себеси.